Een rustig begin in Een (4 okt)

Na de excursie in Lutjegast, twee weken geleden, is het seizoen voor ons nu echt op gang gekomen en gaan we weer wekelijks op pad. We waren hier nu met een elftal in 10 auto’s en dat mag, als het kan, best anders. In 2019 waren we hier op 25 november en vonden toen 67 soorten en nu kwamen we uit op 71 soorten. Ook toen startten we op de begraafplaats waar toendertijd iets meer viel te beleven dan nu. Het was maar een dooie boel! Een soort die je opvallend vaak op kerkhoven ziet, vooral in Groningen, is de Bleke veldtrechterzwam (Clitocybe agrestis) die, dat gebeurt wel vaker, door één van de deelnemers nog even werd verward met het Sneeuwzwammetje (Hygrocybe virginea (GE)).

Van de begraafplaats loop je zo het (naald)bos in en ook hier werd duidelijk dat de Letterzetter er danig had thuisgehouden. Veel open plekken dus en überhaupt maakte het bos op ons een ietwat rommelige indruk. Wat verder opviel was de talrijke aanwezigheid, zowel in de percelen met naaldbomen als loofbomen, van de Brede stekelvaren. Het was er van vergeven en dan weet je dat dit niet de ideale omstandigheden zijn voor een uitbundige mycoflora. Bovendien was het er toch nog tamelijk droog wat ook zijn weerslag had op de aanwezigheid aan paddenstoelen. Bijzondere soorten zaten er niet bij, maar je merkte aan alles dat het weer even wennen was (net als twee weken ervoor). Nu hoeven er niet per se veel zeldzame soorten staan, maar dat maakt het wel aantrekkelijk. Het zegt dus ook iets over de aard van het gebied. En je kunt best genieten van een algemene soort, want zo’n Spikkelplooiparasol (Leucocoprinus brebissonii) die we direct in het begin zagen is natuurlijk een prachtig paddenstoeltje. Wat we ook met enige regelmaat tegenkomen op dood naaldhout is de Bundelchloormycena (Mycena stipata). Net als de Bundelmycena (Mycena arcangeliana) zijn groepen ervan voer voor de fotografen. Een andere mycena waarvan we drie variëteiten kennen is de Melksteelmycena (Mycena galopus). Daar was de zwarte variëteit (var. nigra) ook bij, maar dat werd pas later door Grishja thuis onder de mic. ontdekt. Hij dacht namelijk eerst aan iets anders, omdat hij niet melkte. De Gewone melksteelmycena (M. galopus var. galopus) vonden we mondjesmaat, maar daarentegen was een (klein) deel van het bos vergeven van de Witte melksteelmycena (M. galopus var. candida). Tientallen stonden er!

Op zich is het landschappelijk gezien best een afwisselend gebied vanwege de gradiënten: de duintjes met ook een stukje heide. Dat heideterrreintje leverde trouwens niets op en dat gold ook voor een ponyweitje. Voor enkele oudere dames die iets minder ter been zijn was het zelfs aanleiding halverwege er de brui aan te geven toen er weer geklommen moest worden. Via een behoorlijke omweg, zonder beklimmingen, vertrokken ze. De jaren gaan tellen! Dat je bij ons werk ook oog moet hebben voor ’klein spul’, vooral ascomyceten, is bekend, maar helaas waren er deze dag geen specialisten op dat gebied in ons gezelschap. Toch kwam iemand aanzetten met ’een kleintje’, maar dat was geen paddenstoeltje, maar een Meikever die was aangetast door een schimmel. Onder de enkele polyporen was de Paarse dennenzwam (Trichaptum abietinum) die opviel, vooral omdat deze resupinaat op het substraat (een dennentak) aanwezig was, maar ook met hoedjes. We deden nog erg ons best een Oorlepelzwam (Auriscalpium vulgare) te vinden, want dennenappels lagen er genoeg. Maar dat was tevergeefs. Voor de Dennenslijmkop (Hygrophorus hypothejus (KW)) die we als mooiste vondst vijf jaar geleden hier troffen, was het nog te vroeg, want die verschijnt meestal pas na een stevige nachtvorst. Overigens is het geen zekerheid dat zo’n soort er dan vijf jaar later nog staat. In het dichtbij gelegen gebied de Zuursche Duinen stonden er eens vele, maar dat gebied is zo verloederd dat hij er, lijkt het, definitief is vertrokken.

Cees Koelewijn, coördinator